Ананың тілі
Сүтіменен анамның бірге сіңген,
Шығартпайтын күй менен жырды есімнен,
Тілімменен жөргекке бірге оранып,
Тілімменен бірге ылғи күн кешіргем...
Тәтті сазын жеткізіп сырдың терең,
Түсініскен әзілдеп құрбымменен,
Тілім маған «әке» деп тіл қаттырып,
Домбыра боп сөйлейді күмбірлеген...
Жүрегімде сайраған сұлу құсым,
Сенсің маған ұқтырған жылуды шын...
Керек сенің жаныма егіз тұлғаң,
Шын жадырап,
Жарқылдап күлу де үшін...
Бәрін бөліп өзіңмен қайғы-мұңның,
Бәрін алғам өзіңнен байлығымның...
Бірге өскем еркелеп, еміреніп,
Тебіскені секілді тай-құлынның...
Ұмытып,
Бірің білмей, бірің білген,
Қазақшам көрер екен мұңын кімнен...
Азуы алты қарыс билеріңді,
Алдына жалғыз сөздің жүгіндірген.
Әкелген Абай болып таңғы лепті,
Тербеген Мағжан болып жан жүректі,
Желбіреп,
Жамбыл болып қан майданда,
Жеңіске жұмылдырған бар білекті...
Қуанышын, шаттығын, сан алғысын
Өзің сыйлап, баптаған санам құсын.
Өзіңнен алдым қанша қуатты мен,
Сайраған сандуғашым, самал мүсін...
Сүтіменен анамның бірге сіңген,
Шығартпайтын күй менен жырды есімнен,
Құрмет тұтса әр қазақ, айналар ең,
Жебеушіме, мерейді күнде өсірген..