Жеңгеме
Үмітің үзіліп,
Сен сорлап қалғанда
Қол созымда тұрған
Жете алмай арманға
Тілегің топшыңнан
Қиылып, кесіліп,
Көз жасың қол болып,
Тиылмай талғанда,
Мен жаным езіліп,
Еңіреп барып ем,
Барынша мұңыңды,
Бөлісіп алып ем,
Қатыгез тағдырға
Наз айтып налып ем,
Ортақ боп қайғыңа
Жанымды қарып ем.
Сен менің дұшпаным
Жасаған қастықты,
Біліп кеп,
Назарыңды әдейі
Бұрып кеп,
Сайқалдана,
Өтірік күліп кеп,
Жез тырнағыңды
Ішіңе бүгіп кеп,
Табалап қас ойлап.
Тұрдың.
Мені жығылды,
Құладыға балап,
Тұрмас боп
Мертіктіге санап,
Көзінде қуаныш масы ойнап,
Тұрдың масайрап.
Сонда таныдым кім екеніңді.
Жат, дұшпан, бөтеніңді.
Тек мен құламадым,
Майрылмас болат
Мәңгі бұла жаным
Биіктеп жүз есе көтерілді.
Солай қателестің, жеңгем!
Мен алты жасымнан бастап
Дұшпаннан келген
Талай керді көргем.
Сен құсап
Биліктіге сүйенбей-ақ
Бәрін де жеңгем.
Сайыс, сен, бойыңа теңмен!
Оңбайды алаяқтарға ерген.
Осындай оңбаған қылықтарың үшін
Күнде көзіңе көрсетіп шұқып тұрып,
Кеудеңе нұқып тұрып
Алла сазанды берген.
Теңсің ғой бүгін қара жермен.
Бірақ сен жоқсың бұған бойлап көрген.
Осылай болады сүмеңдеп
Биліктің соңына ерген.
Беу бейшара сорлы-ай,
Шырағы жана алмай сөнген.