Көлеңкемен сырласу
Қара жердің қойнына енем мен ертең,
Маған лайық жер табады кең өлкем:
Қайда барсам сен қалмайсыңжанымнан,
Келе жатсың бала күннен, көлеңкем.
Қарай ма адам дүниеге тойыммен?
Көлеңкем де бірге есейді ойыммен,
Қаз-қаз басқан кезімізден бірге өстік,
Сен де ұзардың менің өскен бойыммен.
Көлеңкеме қарап білдім еңсемнің,
Өзім қандай – саған қарап мен сендім,
Менің жастық кезім болып қыдырдың,
Менің мастық кезім болып теңселдің.
Бұл өмірдің өлшеп-пішіп парқын да,
Көлеңкемсің, қалма ізімнен, тартынба!
Күн шуаққа қарап тұрдым шомылып,
Ал, сен болсаң құлап жаттың артымда.
Қолым жетпей, қиял ұзап жеткенмен,
Ауыл аттап, арман сапар шеккеннен,
Сен жанымнан кетпей қойдың, көлеңкем,
Талай достар мені тастап кеткенмен.
Гүл боп жайнап ғұмырым да соларсың,
Бірде ұшып, бірге екен қонар шың,
Қайда барсам қалмайды екен көлеңкем,
Қабірге де бірге енетін боларсың.
Төсегінен қайта тұру – мықтылық,
Жұмыр жермен келе жатам тік тұрып,
Көлеңкем де келе жатыр ербеңдеп,
Менің тірі екенімді ұқтырып.
Қойнына енем қара жердің мен ертең,
Маған лайық жер табады кең өлкем...
Менің осы тік тұра алар арқамда
Туған жерге аунап жатыр көлеңкем.