Үміт
Көктегі жұлдыздардың мысын
жердегі жұлдыздар басып тастаған қалада,
Жанталас, күйбең тірлігің үшін
армандарыңнан адасу - оп-оңай.
Құбылған дүние,
Шұбырған күндер,
Жүрегімнің дүрсілі - кері саналған уақытым.
Қайтсең де ұйқаспас өлең;
Үні шықпайтын күйсандық сияқты бостекі өмір
артығымен алатын ақысын.
Іңір!
Күннің ең аяулы шағы.
Сайтан да еріксіз көшетін шығар
жүрегін ерітіп сенің мейір шұғылаң.
Күн сайын тілдескім келеді біреумен осы сәт
барымды ақтарып,
жанымды жайып сап.
Сосын
өзіме ақталып,
өзімді айыптап
үймелеген үрейімнен тығылам,
жебір ойлардан...
Тірліктің бар мәні қағазға айналған,
бес тиын тұрмайтын “ақылын” ақылы тықпалағандардың заманы.
Болмысынан безінген дәуір.
Жасандылықтан жанымыз, жүрегіміз жауыр.
Ертеңі бұлыңғыр өліара уақыт.
Мың қасіреттің арасынан жылт етсе
өзіміз ойдан құрап алған Бақыт
алдамшы күліп.
Әжемнің иірген жібіндей жіңішке, нәзік
күннің ең алғашқы шуағына
қарманып қайтадан
оянады
Үміт.