Секілді сел сыпырған топты қойлар,
Мазасыз өтті жылдар, өтті айлар.
Күйбеңі ошақ басы, от қасының
Қол байлап,
Жанбай сөнді отты ойлар.

Көлденең көк аттыда кете барды
Сыбаға маған тиер......

Қайғы артқан Қазақ Жері!
Шыдамдысың.
Жатқа сыр алдырмайсың —
Мың аңдысын.
Шарқ ұрып шүйіледі аспанында,
Тас түлек перзенттерің қыран мүсін.

Қайыспас Қазақ Жері!
Қастерлісің.
Қызырлы, құтты, ырысты......

Кие де, қасиет те бар бойымда.
Бақытым кере қарыс маңдайымда.
Екі елде еңбек еттім, білім жидым,
Тәтті дәм бал қаймақ бар таңдайымда.

Ешкімнен ырысым кем жаралмаған.
Жерім жоқ кем болам......

Талап — көлік, бозбала, талғам — көзің,
Жанға жылу құяды айтқан сөзің.
Қан ойнаған жүзіңнен байқалады
Көкірегіңде қайнаған отты сезім.

Тау суындай талабың тасып тұр, ә?
Діттеп тасыт, албаты асықтырма.
Сайды бұзып, жарды......

Түзде ешкім тиіспейді ағалыға.
Қосады қара құндыз жағалыға.
Қосады қыста мұздан таймайтұғын,
Ал жазда тасырқамас тағалыға.

Кеспейді жолын ешкім ағалының,
Санатты бірі санап......

Ақ сорпа ат құйғытқан нөпір көкпар.
Аз да емес ақ тер, көк тер топырлақтар…
Не сойы сайгүліктің, салбілектің
Осында созылтуда бұлшық ет, қар.

Серкені өңгерген кім тайталаста ?
Қарт салтаң......

Кең жүрекке мені де сыйдырыңдар,
Жұртым, саған арнаған сыйлығым бар.
Сезіміңнің жіптерін еспес бұрын,
Ұршығыңды иіріп ширығып ал.

Кештім бастан сан қыспақ, сан зобалаң,
Орға-аранға құлатты......

Көкпар — сын, күш сынайтын, ат сынайтын.
Ат таңдап жаратардай бап сынайтын.
Жеңсігі басылмаған бақ сынайтын
Ер-тұрман, қос үзеңгі,шылбыр-тізгін
Сай ма деп ат шөгелсе апшылмайтын.

Көкпар — сын, күш жеткен кұл тартып алар,
Арқалы шын көкпаршы......

Айтарымды айтқыштар айтты ғой деп,
Айтып-айтып ат таңдап қайтты ғой деп.
Ер мен жүген сыпырып бесті атымды,
Жіберуші ем өріске «әйт, шу, әй» деп.
Менің есем, несібем кеміп кепті.
Ал айтқыштың өрісі.....

Отбасы – жылы ұямыз,
Тірегі – ата-анамыз.
Уыз сүт еміп.....