Бауыржан Әліқожа (Торундегі түн)

Көз байлауға қамданды кешкі дала,
Қарақоңыр түске енді ескі қала.
Жасанды шам көшеге сән бергенмен,
Бар жарығы аспанның өшті жаңа.
Жарқырайды қайтадан таң атады,
Құбылыстар туады жаңа тағы.
Ату үшін асыққан Күн сияқты,
Дөңгеленіп дүние бара атады...
Кеңге жайды қанатын қала түні,
Қанша жерге белгілі баратыны...
Менің ойымдағыдай жыр жаза алмас,
Жиылса да Торунның бар ақыны.
Қысқан кезде бойымды дара шабыт,
Топтан қашып іздеймін оңашалық.
Жылдам жазып алмасам ауырамын,
Қылдан нәзік жаныма жара салып.
Тұлғам жырға толғанда, жуған нұрға,
Қызық болмас сауығың, думаның да...
Таңсық емес Галилей, Коперник те,
Фараби топырағында туған ұлға.
«Қайтыңдар деп бұл жақтан өмір көріп»,
Торун бізге тұр, міне, төрін беріп.
Түн өлеңге, ал өзім түнге сіңіп,
Асқақ басып келемін көңілденіп.