Ақберен Елгезек (Вокзалдық мұң)

Теміржол вокзалы – қоштасу алаңы,
Тағдырдың мазағы – аспанның амалы.
Бейтаныс жолаушы – бес күннің қонағы,
Елемес ешкімді, ешкімнің жанары.

Дәл бұлай болмаған, дәл кеше, сәл бұрын,
Әлдебір бір діріл, сағыныш әлде мұң?
Жүректі қартайтар осындай күндерім,
Жүз жылға есейді тағы да жан бүгін.

Көкжиек жолағы – орамал алқызыл,
Мен кеттім, сен қалдың, аңсаған жалғызым.
Тағы да күдіктер – қуақы түлкілер,
Тап-таза көңілге шимайлап салды ізін.

О, сондай дәрменсіз жұбатар жол мені,
Жұбатып көрем деп жылатар ол мені.
Жолдардың мақсаты – қиналмай қысқару,
Адамға қызықты бере алар ол нені?

Қос шаһар, қос мекен, мүлде өзге бейнесі,
Ауылдық шақтарын түсірер кейде есі.
Ал, біздің арада мұхиттай дала бар,
...Кемеге ұқсайды көк таулар кейде осы...

Мен сезімді сұраған ем Тәңірден,
Түңілген соң өмірден.
Неге менің мұңға ғашық жүрегім,
Жаралмаған темірден?

Тамшы болып үзілердей инеден,
Жүрмін қазір күйде мен.
Кеуде тұсын жаныштайды асыр сап,
Күдік-жындар билеген.

Тағдыр мені доға қылып иіп тұр,
Маған ауы-ы-ыр тиіп тұр.
Кеберсіген ерінімнен шошимын,
Ішім сұмдық күйіп тұр.

Махаббаттың қуатынан жанамын,
Жаутаңдаса жанарың.
Өмір жайлы білмейді екем ештеңе,
Мен әлі де баламын.

Отыз жастың қанша күні өртенді,
Сынбаса екем морт енді.
Жалғыздықтың сазын тыңдап жатам ба,
Құшақтап ап көрпемді?..

Жоқ-жоқ деймін!
Түсе берсін басқа сын,
Ойламаймын басқасын.
Сенсіз қалсам, мен сайтанға айналам,
Құдай мені сақтасын!