Күләш Ахметова (Құс қайтқанда)

Жырға ораушы ең, қаласаң, құла түнді,
Қабақ түйсең, қара жел тұратын-ды.
Жақсы көрген кезіңде дүниені
Жанарыңа жасыл жас тұнатын-ды.
Ерлік жырмен шығардың шын атыңды,
Ескіртпедің ежелгі мұратыңды.
Елі-жұртың іздейді енді бүгін
Ерте кеткен еркелеу бір ақынды.
Ағыл-тегіл жас төксе сұлаған қыр,
Арық-сайға қайғылы тұнады ән бір.
Ақиқаттың айнасы сынған күні
Жыла, шуақ! Жыла, жер! Жыла, жаңбыр!
Кім тоқтатқан уақыт дөңгелегін.
Кімдер көрді мәңгі шам сөнбегенін.
Қыстың соңы, көктемнің басы болып
Құс қайтқанда жазылды-ау соңғы өлеңің...
Аққу қанат, қаз дауыс қаңқылдаған
Самалынан сандал тау салқындаған,
Сазы бөлек, сал ақын, алыс жаққа
Сағынсын деп кеттің бе халқың, далаң.
... Сазы мұңлы қоқыр қаз ұшты айналып,
Қанатына қажымас күш байланып!
Қарап тұрмын, әлде ақын кетті ме деп
Жылда келіп тұратын құсқа айналып