Ұрланған бақыт

Кеш батты. Өзімнің мазам болмай тұрған еді. Әпкем маған «сен ұйықтай бер сағат 2-де өзім оятамын» деді. Оянсам таң атып қалыпты. Әпкем үйде жоқ. Жүрегім бір шикілікті сезді. Жігітіме қоңырау шалып онымен сөйлестім. Сөйтсем түнде жігітім мені алып қашуға келгенде, әпкем менін киімдерімді киіп менің орныма кетіп қалған екен (әпкем екеуміздің түр-әлпетіміз, денене бітіміміз ұқсас еді). Жігітім келіншек мен емес әпкем екенін тек бет- ашардан кейін ғана біліпті. Той-томалақтың бұзуға дәті бармапты. Жүрегім қан жылады, қатты қиналдым. Әпкем менің бақытымды ұрлап кетті. Сол күннен бастап өмірге деген қызығушылығым жоғалды.
Міне арада 8 жыл өтті. Осы уақыт ішінде әпкем Нағимамен де, Бұрынғы сүйіктім Ердаулетпен де бір сөз алмаспадым. Ол екеуі бір шаңырақтын астында 5 жыл өмір сүрді. Ортақ 1 ұл, 1 қызы бар. Бірақ олар айырылысып кеткен. Әпкем одан кейін басқа кісіге тұрмысқа шықты. Ал мен әлі жалғыз басты қызбын. Басқа жігіттермен араласуға да ниетім жоқ.
Түсінгенім, қанша тырысқанмен қанша талпынғанмен маңдайға жазғаннан артық ештеңе болмайды екен.