22.02.2022
  142


Автор: Ақберен Елгезек

БАҚЫЛАУ

Қасымда жоқ сырласатын ешкімім,
Мен отырмын өзді-өзіммен қату боп.
Су бетінде әлем жатыр бес жұлым,
Жаратқанның жырым-жырым хаты боп.
Алтыншысы солтүстікте мұздана,
Ақ аюға мекен болған кеңістік...
Өткен күндер шұғыласында – түз-дала...
Жерұйықпен оңтүстікте табыстық.
Ал ауылым ғарыштан да мұнартып,
Сағыныштың ширатады түтінін.
Ләйліген жұрт...
Ондай дудан мұң артық,
Тұрмыс артық шапан киген жұпыны.
Жұлдыздар жоқ, көрінбейді ешбірі,
Жымыңымен қытықтайтын жұлынды.
Жоқтау айтып, мені іздеуші кешқұрым
Өлең ғана екендігі білінді.
Таңғы арай да – қызыл қораз, шақырған,
Көк аспанда дөңгеленер бақыр-күн.
Ызғар ғана сезіледі ақылдан,
Түк жаза алмай отырмын...





Пікір жазу