Беймаза түн
Көңілімнен япырым-ау, жай атты ма-ау?!
Беймезгіл түн.
Сығалап Ай.
Ақ қылау.
Тіршіліктің бұл да бір тылсымы ма,
Маза бермей ұйқымнан ояттың-ау.
Оранғандай әсте бір өрт-жалынға,
Күйіп-жанып барады – дерт жанымда.
О, дүние, сиқыр ма, елес пе едің,
Түн ұйқымды төрт бөлдім «төрт жарымда».
Мазалаған жанымды жегі жеді,
Мазасыздық өлең боп өріледі.
Білмейсің ғой, өзіңсіз мұңды жаным,
Қалай ғана табылар көңіл емі?
Тастағандай ұйқымды сезім байлап,
Салқар-салқар ой есер төзімді айдап.
Еркімді алған ерке түн.
Мен отырмын,
Жүрегімнен күй төгіп, өзіңді ойлап.
Қыр гүліндей қалпыңмен табындырып,
Ой-арманды алдың ғой бағындырып.
Әлеміне қиялдың енсем болды,
Отырасың қасымда жаным, күліп.
Өзіңменен тең қойып тағдырымды,
Тағдырымды – алдағы бар күнімді.
Әлі отырмын, сәулешім, кірпік ілмей,
Қаламыммен қарсы алып, таңды нұрлы.
Ұмыттырып шырайың шат күнімді,
Сәл жымиып жолдайсың пәк нұрыңды.
Әппақ жүзің әлемнің шуағындай,
Әлдиімен тербейді ақ түнімді.
Шарқ ұрғанмен алқынып көңіл-дөнен,
Бір сыр жатыр кеудемде төгілмеген.
Марғаулықтан уайымсыз, сақта құдай,
Мазасыздық екен ғой, өмір деген!