Мен өзiм...
Адамнан да, ғаламнан да бөлекпiн. –
Бәсеңдемей бойымдағы өр екпiн
Қашып жүрiп өмiрден де, көрден де
Заманақыр келгенде
Жаңа ғұмыр жаратуға керекпiн.
Таразының бiр жағы мен,
Бiр жағында тұр әлем.
Ауып кетсем, сiрә мен
Адамың да,
Наданың да,
Ажалың да,
Ғажабың да,
Сыяпатың, сәнiң де,
Ғаламың да,
Заманың да,
Залалың да –
Бәрiң де
Ақыреттен шығар ең.
Ала алмаған еншiм қалса бұ таңда
Дүниенi жұтам да,
\шынымен-ақ тажалмын\
үрейлерiн ұшырам да ажалдың
Жетем түбi қонақшылап,
Күт, Алла!
Намысымды жұтып ап,
Сынып кетсем бiрте-бiрте шытынап,
Бұйырма, Алла, айыпқа.
Сабыр маған лайық па? –
Менiң жаным ғайыпта ғой,
ғайыпта...
Менi ешқашан ақтамас,
Сөнiп қалсам жоқтамас,
Мезгiл маған бақталас қой,
Бақталас.
Менi тіпті өлтiрмейтін мәңгiлiк –
Әділет те – әңгүдік.
Жөргегінде көп қасірет, көп талас –
фәни менен бақи заңы тоқтамас
болмысымда қаңғырып...
1988 жыл.