ЖОЛСЕЙІТ
Тұрғызуға тұратын мұражайын,
Осы ауылда бар еді, бір ағайым.
Содан білдік қазақта Жамбыл барын,
Содан білдік қазақтың ұлы Абайын.
Өлеңді де, жүрген кез бағаламай,
Өнерді де, жүрген кез шамаламай.
Әдебиет сабағы бола қалса,
Домбырасын көтеріп келеді ағай.
Нұрлы әлемге жетелеп сәбилерді,
Жәкең сол әдебиет пәнін берді.
Тар мектепте той жасап шақыратын,
Мұхтар, Сәбит, Ғабитті, Ғабиденді.
Жүздерінен төгіліп шуақ нұры,
Жазушылар кіретін класқа ірі.
Классиктің барлығын мойындатқан,
Мұғалімнің Жолсейіт классигі.
Аласа адам болса да, толмас өзі,
Алыптардың барлығы жолдасы еді.
«Шақырыпты Жолсейіт» деген кезде,
Біреуі де олардың қалмас еді.
Әлде бәлкім, солардың кішілігі,
Әлде бәлкім, Жәкеңнің кісілігі.
Тар мектепте таудай боп келе берген,
Өңкей зордың зор екен түсінігі.
Сол Жәкеңнің өнеге, ақылы ұнап,
Бүгін біз де боп жүрміз ақынырақ.
Баласы енді мектепте той жасайды,
Майда-шүйде біздерді шақырып ап.
Құр қалмайтын қулармыз оңай сыйдан,
Көзір қылып өлеңді сан айтылған.
Тар мектепте сия алмай біз отырмыз,
Кемеңгерлер кешегі қалай сыйған?!
Біздікі бір әншейін еркелік те,
Әр адамды өзімен өлшелік те.
Құдіреттің барлығын мойындатқан,
Құдіреттің барлығы Жолсейітте.