ЖАҚЫПБАЕВ ЖҰМАТАЙДЫҢ ТҰСЫНДА...
Өзің жоқсың, ал Жұм-Аға, не істейміз?
Шарап деген шарап еді-ау, Сіз барда.
Ару деген аты дардай көп қой қыз,
Ләйла деген шен тағатын қыз бар ма?
Сенуші едік қалтаға емес, дарынға,
Ғашық едік бәріміз бір аруға,
Жақыпбаев Жұматайдың барында.
Келуші едік, сен отырсаң үндемей,
«Қаламгердің» ат ақырдай «барында».
Жүргендей боп жәннаттың гүл бағында,
Сенің ғана жүруші едік маңыңда.
Балдай шарап...
Сұлу қыздар...
Көл, һауыз...
Өзімізді сезінуші ек сонда біз,
Отырғандай Омар һаям жанында.
Мынау бөтен,
Мынау жас деп жасқамай,
Өзі де өлең жазатұғын патшадай,
Сен отырдың поэзия тағында.
Патша тұрмақ, бақытты еді әттең-ай,
Мына мендей зыр жүгірген жас малай,
Жақыпбаев Жұматайдың шағында.
Енді міне...
«Аға» деген айдармен,
Төрде отырып қазы-қарта кертеміз.
Соқыр қойдай жайылған көп қойлармен,
Тоқ боп жүру тозақ екен сенсеңіз.
Көп қойлармен көкке тойып,
Қырды асып,
Көппен бірге бір соқыр қой жүргендей.
Сізді көрдім дегенім де бір бақыт,
Дүниеден өткенімше дым көрмей.
Ертегі айтқан Шаһризадай мың бір түн,
Ләйлаңа да қосылар ма ең, кім білсін,
Соған әттең...
Сәл-пәл қалдың үлгермей.
Бұл заманның іше алмайсың сырасын,
Шомылғым да келмейді онша ғұсылға.
Ұзынағаштың ең шетінде тұратын,
Бұл өмірде болды, кетті бір ақын,
Жақыпбаев Жұматайдың тұсында...