ПЕНДЕ ҒҰМЫР
Алатау!
Күн бұлттанып жиі мына,
Сырқырап екі иығың ұйыды ма?
Еңселі ағасына қызыққандай,
Мен сенің қарап өстім иығыңа.
Бала кез түседі еске сені көрсем,
Тұратын күлкі ұялап миығыма.
Майтөбе елестетіп арғы атамды,
Қараушы едім қайта-қайта тауға қарлы.
Тек қана тау саламын сурет салсам,
Түсімде теуіп жүрем тауда шаңғы.
...Жазды күн. Тарту үшін тауда шалғы,
Бір күні әкем мені тауға апарды.
Қызықтап құзды биік тауда жүрдік,
Аң-құсқа қақпан құрдық, ау да құрдық.
Көрініп құзар шыңда әрең-әрең,
Бір арқар бара жатты қарда жылжып.
Құз кесіп, тасты айналып, қия жалдап,
Қиялап барады арқар қиралаңдап.
Тұяғы таймаса деп тұғыл тастан,
Тұрады шыбын жаным шыға жаздап.
Ақыры арқар шықты-ау тау басына
Ақырын жүз амалдап, мың амалдап.
Әкемнің қарс жабылып қасы, көзі,
Сондағы айтқан сөзі тосын еді.
– Шығатын биігіне мың амалдап,
Пенденің өмірі де осы,-деді.
Жастықта әке сөзін елесін кім,
Тауға тік шығамын деп сенетінмін.
Әкемнің айтқан сөзін баяғыда,
Түсініп жаңа-жаңа мен отырмын.