17.09.2022
  308


Автор: Есенқұл ЖАҚЫПБЕК

КҮЗГІ МАХАББАТ

Секілденіп құрғап қалған бос өзен,
Жарым түнде жан көрінбес көшеден.
Сол көшеде мен келемін солпиып,
Жапырақсыз ағаштар тұр селтиіп.
Сен берсең де есігіңнің бір кілтін,
Саған түнде келмеппін-ау, бір дүркін.
Ертегісін, ертегіге жалғаған,
Біздің сезім секілді екен мың бір түн.
Қараңғы екен есігіңнің алды да,
Мәңгі жұтып қоясың ба кім білсін.
Ертегісі таусылған бұл сорлыға,
Ертегі боп жүре тұршы Нұргүлсін...





Пікір жазу