ӨЗ ЕЛІМ
Сенен талай қайтса-дағы меселім,
Кештім бәрін, өсе берші, өс елім!
Саған бекер кінә тағып жүрмін бе?
Күллі әлемнің азған жұрты бұл күнде,
Саған қарай қаптатады кеселін.
Таппасаң да көңілімнің хош, емін,
Өзгере бер, өсе берші, өс елім!
Жұрт ішінде өз-өзіммен сөйлесіп,
Өзгеде жоқ, бір тамаша ой кешіп,
Өн бойымен жүріп келем көшенің.
Өмірімде көкем де көп, шешем көп,
Көңілімде кем-кетік көп, кетеу көп.
Өзенінен өз ойымның шыға алмай,
Өз-өзімнен кетіп барам екеу боп.
Зар жылаймын, неткен көп деп кеселім,
Қан жылаймын, сосын бәрін кешемін.
Өсе берші, өсе берші, өс елім!
Дәл өзімдей маңдай соры бес елім.
Мен сенімен күнде-күнде қоштасам,
Қоштасам да, сосын қайтып достасам.
О, туған жер, сенде қанша жауыз бар?
Жауыздығы жазаланбас ешқашан!
Солар мені күнде-күнде бауыздар,
Содан сені және өзімді ап қашам.
Өлдің елім! Келдің! Біттің! Қош деймін,
Сосын қайта кешіремін, кешпеймін.
Өзегімсің, өзегімді кеспеймін,
Өз елімсің, өз-өзімсің, не істеймін?!
Сенен талай қайтса-дағы меселім,
Өз қолымды өзім қайтіп кесемін.
Көзім сүйер көрініс жоқ, бос елім!
Қилы-қилы қиялымнан айырды-ау,
Ұялмайтын, қызармайтын төсегің.
Сенің ешбір қажетіңе жарамай,
Секілді әлгі Момынбайдың Көшегі.
Өн бойында ойнап жүрген көшенің,
Күні бойы лай суды кешемін...