ИЕСІЗ ҮЙ
Қабырғасын қалың қурай жасырған,
Қалың жылдар дуалдарын жапырған.
Томсырайған тоқал там,
Жапырайған жапал там,
Үңірейген терезеңе қарап бір,
Шығатындай ішінен бір қарақшы
Үрейлене өтіп барам қасыңнан.
Бұрын мұнда тұрушы еді бір анам,
Білінбейтін екендігі тірі адам.
Кемпір өліп қалды иесіз бұл араң,
Ала кеште апақ пенен сапақта
Алба-жұлба ішінде әлі жүр адам.
Мұнда қонақ келмесе де топталап,
Тоқал там тұр өз міндетін атқарып.
Пеш түбінде періге ұқсас бір адам
Жылтылдап отырады от жағып.
Әруақ қой ол ал әруағың сөйлей ме,
Арақ ішіп баспайды оның гөй-гөйге.
Алыс-жақын әруақтарды шақырып,
Бір мәжіліс бастайды ол да кей-кейде.
Кіріп-шығып перілердің қыздары,
Көздерінің жылтылдайды ызғары.
Жапал тамның ішінде оттар жалпылдап,
Бір мәжіліс сезіледі қызғаны.
Сол бір түнде осы ауылда тұратын,
Бір байғұстың таусылады тұз-дәмі.
– Апам-ай-лап кім жылары белгісіз,
– Атам-ай-лап кім құлары белгісіз.
Талқан, демі таусылатын сол пенде,
Қараңғы үйдің тұрғынысыз енді сіз.
Тіршілікте жиналыс көп ұрысқақ,
Әркім онда шешенсуге тырыспақ.
Жиналыстан қатты ауырған басым-ау
Қараңғы үйдің мәжілісін осынау
Ішінен бір тыңдар ма еді дұрыстап.
Тіршілікте ақының кім, батыр кім?
Бәрі де ақын, бәрі деп жүр батырмын,
Бәрің мықты деп жүрсің ғой әкіммін
Оның бәрін анықтайтын қараңғы үй,
Оның бәрін анықтайтын ақырғың,
Қабағы ауыр қараңғы үйдің қасынан,
Жалтақ-жалтақ қашып бара жатырмын.
Бұл үйге енді өле-өлгенше бас сұқпан,
...Ал әлгі әйел, өліп қалған аштықтан
Әжесі еді аудандағы әкімнің.