«Қалада жүр ақынның ірі-ұсағы...
«Қалада жүр ақынның ірі-ұсағы,
Бәрі де ұлы болуға тырысады.
Қалмай сен де қатардан бармайсың ба?»-
Бір ағайым осылай ұрысады.
Бағым жанбай жүрген бір баладай-ақ,
Ағам мені көргенде қалады аяп.
Жағам кетіп жайлауға, жайраң қағып
Келе жатсам көшеде жалаң аяқ.
Кетсем алыс емес қой Алматың да,
Сол жерде жүр мықты ақын жолдасым да.
Шалғы шауып жүрген соң, шалап ішіп
Ағам мені қоспайды заңды ақынға.
Жырлағанда көзден жас ағызатын,
Жүрді кеше қалада нағыз ақын.
Қарыс қадам жердегі Қарасазын
Қарс айрылып жүрегі сағынатын.
Тарғыл тасын сағынған тарлан аға
Ортақ бүгін қалаңа, тау, далаңа.
Өгей бала өлеңде болмау үшін
Мен де барып қайтайын сол қалаңа.
Қаз-қаз басып анамның «тәй-тәйімен»,
Жігіт болып әкемнің айқайымен
Өскен ауыл ұлы едім,
Ертең осы
Қалаңа да бір барып қайтайын мен.
Қала бейне ұнайды сәніменен,
Дала кейде сынайды шаңыменен.
Қала, дала, аспантау, ақ шағыл құм,
Ортақ ұлмын бәріңе, бәріңе мен.
Төбесінен төгетін Күн жылуын
Төрт құбыла әлемнің ізгі ұлымын.
Ақынымын аядай ауылымның
Жер шарының кәдімгі тұрғынымын.
Әлем мұңын өзімнің дертім еттім,
Өлең-жырын өлкемнің еншілеппін.
Перзентімін Жетісу – туған жердің,
Ақынымын бар құрлық, континенттің!