АМАН БОЛ, АҒА!
Аманбысың сен әлі, ағатайым «Волгалы»,
Ұмыта алмай келемін «ерлігіңді» сондағы:
Орта жолда тұр едім: «Отыр! – дедің, – Бол, кеттік»,
Шын кісілік көрсетіп, өзің өзің болғалы.
Жүрмеген соң дәл сендей дәулет құрап, бақ құрап,
Жаяу-жалпы жүрміз ғой ой мен қырға шапқылап.
Самай шашың ағарып кете жаздап тоқтадың,
Машинаның есігін жауып едім қаттырақ.
Бізде арман бар ма екен, барда өзіңдей «жақсы» аға,
Дүниенің есебін дәл өзіңдей тапсақ, ә?!
Жиған-терген байлығың шалқып кетті.
Өйткені,
Іліп-алып кетесің көлденең шөп жатса да.
Төрт кластық біліммен төр басына кеп жеткен,
Неткен епті жан едің, жылпос едің сен неткен?!
«Табыс тапсам, шіркін-ай!» – деп ойлаған жандайсың,
Жатқаныңда-ақ шыға алмай шыр-шыр етіп жөргектен.
Көзге ілетін сен бе едің көлігі жоқ «кедейді»,
Көңілің толмай көркіме сұрақтарың көбейді:
«Бірінен соң өлеңнің бірін жазып жатырсың,
Біреуіне сонда олар қанша ақша төлейді?»
Қаламақы алуды жүрмесем де мият қып,
Айттым мен де өсіріп, жиып қойып ұятты.
...Батпақ жолда машинаң бара жатты гүжілдеп,
Қиға барып қонатын қара қоңыз сияқты.