АРДАГЕРЛЕР
Жарық дүние күлкіге, әнге байып,
Жылдар зулап барады таңғажайып.
Сонау соғыс жылдары алыстады,
Алыстатқан жандар да қалды азайып.
Осы өмірді жеткізген өрге сүйреп,
Көп еді ерлер,
Кернеген кеудесін кек.
Осы күнде от жүрек сол ағалар
Көшелерде түсіп жүр көзге сирек.
Аз-ау сондай ағалар – алып шынар,
Тарланбоздар бағасын әлі ұқтырар.
Әлі кейін елесін іздер оның
Табанынан таусылып тарихшылар.
Сақтап қалған жарық күн, жарқын айды
Ойлар ұрпақ солардың нарқы жайлы.
Боздақтардың бейіті басында бір
Екі тізең еріксіз қалтырайды.
Тіршілікте қай адам тойды арманға,
Түнереді өткенін ойлағанда.
Медаль таққан қарт солдат маршал құсап,
Мерейі асып жүреді мейрамдарда.
Мың бір әжім маңдайын әдіптеген,
Жүреді олар сырласып даңқпенен.
Жүрегімнің жанар тау дүмпуімен
Көрген сайын соларға салют берем.
Сиреп бара жатса да сол ағалар
Кездері жоқ тірліктен шола қалар.
Қолтықтағы көнетоз балдағымен
Көзге шұқып ажалды келеді олар.