ЖАЗҒЫ АЛМА
Ақын болсам сен шығардың атымды,
Саған беру керек қалам ақымды.
Көрші ауылдан, Көкөзектен салушы ем
Көрші үйдегі қызға жазған хатымды.
Авторы жоқ сол хаттардан кешегі
Құпия бір сырлы сезім еседі.
Саған арнап бес шақырым алыстан
Хат таситын Атағұлдың есегі.
Өзің де бір сияқты едің жазғы алма,
Саған арнап сол хаттарды жазғанда
Авторы жоқ сол хаттардың авторы
Екендігін Серікбайдың шешегі
Қайдан білсін Атағұлдың есегі.
О, қара есек, маңдай соры бес елі
Көкбел асып, асып талай жота, қыр
Суды кешіп, толқындары алысқан
Ыңыранып, ыңқылдап,
Кесіп өтіп қоғалы сай, қамыстан,
Арқасында ағаш аяқ Атағұл
Тұяқтары бір-біріне тиіп кетіп сыртылдап
Келеді әні, пошташының есегі,
Ғашық ұлдың хатын тасып алыстан
Табады әлі біз тұратын,
Қыз тұратын көшені.
Қара есекті күтуші едік сіз бен біз
Қатар шығып есік алды үйден біз.
Қара жолға көзді талай сүзгенбіз,
Біртүрлі боп жүруш еді хат алса
Өз ойының тұнығында жүзген қыз.
Жақсы әйелге жазған ауыр, тағдырдан
Қаша алмады-ау жазғы алмадай сол бір жан,
(Жақсы әйелді жамандар бар қор қылған)
Саған осы кездестім де былтыр мен
Саған қарап жымидым да бір сырмен
Кітабыма қолтаңбамды қалдырғам.
Өзгерген жоқ әлі күнге қолтаңбам,
Жыр жазамын тұрып алып сар таңнан.
Қолтаңбама қарап қойып
Аң-таң жан...
Қағып қойып кете бердің арқамнан.
Көндің тағдыр маңдайыңа жазғанға,
Маңдай сорың болып шықты бес елі
«Әттең, сонда атымды атап жазғанда...»
Деген бір ой көкейімді теседі.
...Байқұс сол бір ерте түскен жазғы алма,
Байқұс сол бір Атағұлдың есегі.