АДАМДАРҒА
Аялады мені адамдар алақаны аялы,
Олар әлі кең құшағын жаяды.
Өле-өлгенше арқа сүйеп соларға,
Өмірдің де таяп қалды аяғы.
Өмір сүріп келем мына заманда
Ел-жұртыма арқа сүйеп баяғы
Есіркеді, мені адамдар аяды.
Аялады, мені адамдар түсінді,
Тәкаппарлар өлеңіме кішірді.
Биік таулар көлеңкесін түсірді,
Адамдарға деген алғыс толып тұр,
Менің жарып көрер болсаң ішімді.
Мені адамдар аяуменен жүріпті,
Жалғыз қалсам маңайыма бірікті.
Сөйте-сөйте бәйтерек қып жіберді,
Шымшық қонса майысатын шыбықты.
Қарс айырылған тандыр шөлде жүргенде,
Таңдайымды тамшы нұр боп жібітті.
Кейде-кейде қинаса да қас надан,
Дүниеде көп екен-ау жақсы адам.
Дүниеде ешкім менен озған жоқ,
Мен де озып кеткенім жоқ басқадан.
Енді ойлаймын ел-жұрт жәйлі ой терең,
Елің барда адам жоқ қой бай сенен.
Артық заттай қылса егер де қайтер ем,
Айдалаға лақтырып тастаған.
Менің мәңгі жыйған, терген қорегім,
Жақсы пейіл, адал көңіл дер едім.
Бұл заманда менен асқан кедей жоқ,
Ал, табағым табағындай төренің.
Өмірімде орнағанда тапшылық,
Есімде әлі ел жасаған жақсылық.
Көңіл босап сол есіме түскенде,
Жанарымда тұрар менің жас тұнып.
Заман озар, бәрі тозар , бірақ та,
Ескірмейтін сары алтын ғой жақсылық
Ескірмесін ешқашан да жақсылық.