ЖЫЛҚЫ МЕН ЗАМАН
Сығылысып найзалар сыңғырлаған,
Өтті қанша қазақта сұмдық заман.
Сондай кезде апай төс ат үстінде,
Үзеңгіңді шіреніп тұрдың бабам.
Қайран жылқы емес пе сол заманда,
Қара нанға қазақты құл қылмаған.
Ұлыңды құл, қызыңды күң қылмаған,
Қайран осы жылқының арқасында,
Әкеңді Әндіжанда Әшмәт әкә
Есектей сартқа сатып пұл қылмаған.
Қайта оралмай қазаққа бір сұм заман,
Жылқым да аман болсыншы жұртым да аман.
Ішім де аман болсыншы, сыртым да аман
Дос пен дұшпан сүйсініп сыртымыздан,
Қазақ деген болсыншы ұлтым да аман.
Жамандарға не дейсің бұл заманда,
Бір- бірінің сыртынан тың тыңдаған.
Шибөрідей ұлиды бәз біреулер,
Шидің түбін тырмалап, сұңқылдаған.
Ішіп-жеуден басқа бір мұраты жоқ,
Мына дүние байқасам сұрқың жаман.
Жалғыз атты жігіттің сырттанына
Ханның қызын беретін шіркін заман.
Ақ боранда ақ буы бұрқыраған,
Бірін-бірі көргенде шұрқыраған
Кең далада жүрсінші жылқым аман,
Елдің сесі – ер жігіт, сен де аман бол
Сай-сүйегі елім деп сырқыраған.