ҚЫРЫҚ ҚАРАҚШЫ
Қара киім
Бәрі, бәрі қара еді,
Қаралықтың өзі кейде әдемі.
Мың орыстың баласы бар бұл жерде,
Отыз қазақ баласы да бар еді.
Қиын еді отыз бала тірлігі,
Қашып шықтық отыз бала бір күні,
Мұнда өйткені біздің ауа тар еді.
Орыс нені жесе соны береді,
Шошқа майы, сұйық супы қорегі
Қазақ қашты, орыс қуды жерімде.
Қазақ қашты Қазақстан төрінде,
Оның қазақ болғаны да сор еді.
Олар қашса орақ мұрын капитан,
Әр ауылдан қайта жинап келеді.
Елім десе өртенетін өзегі,
Отыз ұлды қорғамады өз елі.
Қаша-қаша қасқыр болды бір күні,
Батыр болды қоянның да көжегі.
Ерегістен, төбелестен от алдық,
Тасқан судай тал-теректі қопардық.
Отыз бала қырық болдық келер жыл,
Қырық тентек «Қырық қарақшы» атандық.
Ал, директор Жапаровта амал көп,
Қазақ сөзін сөйлеуге онда амал жоқ.
Қолымызға берді бір-бір домбыра
– Қазақ болсаң күшіңді сал соған, – деп.
Бар қазаққа әйгі күйші Айса ағай,
Жарықтықтың күй саулаған саусағы-ай,
Құрманғазы оркестрін тастап кеп,
Күй атасы «Сарыарқадан» бастап кеп,
Ұлы рухтың жұмыртқасын шайқады-ай.
Шын қуандық туғандай бір азат күн,
Ұл туғанға мың қуандық Айсадай.
...Жан рухы көтерілсе қазақтың,
Оны орыстар қалай тұрсын байқамай.
Сол Жапаров ұлтшыл деген атпенен,
Орынынан түсіп қалды, әттеген.
Қарап тұрсаң сонда біздің Жапаров,
Орыстарды сойған екен мақтамен.
– Оркестрден айырылдық деп әттең,
Айса мұңын шайып кетті арақпен.
«Сарыарқаны» ойнағанда бәріміз,
Шапқандай боп қиқулаушы ек көп атпен.
Бұл оқиға болған іс қой әріде,
Оны бірақ ұлы рухтың дәні де.
«Сарыарқаны» керек шығар ойнату,
Мен қазақпын дегендердің бәріне.
Жапаровтай керек намыс қайнату,
Айса керек жасыңа да кәріңе.
Қайда намыс, қайда найза, қайда Ту?!
Дегізеді бұл «Сарыарқа» бәріңе...
Содан кейін...
Осы мына
Беріде
Қырықтың бірі Қыдыр болып келгендей
Сарыарқаның жеріне.
Міне, қызық қарашы!
Сол Шамалған ауылының баласы,
Астананы салып тастап Сарыарқаның төріне,
Бар қазақты мойындатты, елдігімді қабылдатты,
«Сарыарқаны» дауылдатты оркестр
Менмін деген, менменсіген мемлекеттің бәріне!