САУРЫҚ БАТЫРДЫҢ АЖАЛЫ
Болмаған жерде жеті қат берік қамалы,
Қан қылмай кімдер өтпеген қамсыз даланы.
Бодауын бұлдап кешегі өлген атаның,
Бозаға тойса, қырғыз да қарсы шабады.
Қазаққа біткен қамсыздық сол бір манағы,
Білетін іс қой қырғыздың Жантай манабы.
Сауытын киіп, атына мініп үлгірмей,
Саурық батырды қапыда басып қалады.
Білегі нардың санындай жуан нартымды,
Білетін қырғыз ойлайды шарғы әр түрлі.
Жекпе-жек шықпай, жер қылды-ау бұзып кешегі,
Қалданның өзі бұзбаған ата салтымды.
Қамсыздық осы қазағым талай қан жұтқан,
Жапа көп шектім жасырып қалған жаулықтан.
Паналап келіп алабұтаның арасын,
Айласын Үркіт асырып кетті Саурықтан.
Қараңғы түссе қатын да келер жеке ерге,
Аңғырт деп ерді айтпайды жұртым бекерге.
Қойторы семіз, Тайторы болмай қасында,
Ұрынды батыр ұрланып келген мекерге.
Серігің жоқта сетердей атқа жетер не,
Алысып жалғыз ажалы ақыр жетерде,
Қырық қырғыз әрең найзаға шаншып көтеріп:
– Хал қалай батыр? – деп сұрап көрген екен де.
Артынан келіп, алсаң да шаншып сүңгіңмен,
Ақтық сөзімен жеңіп бір бабам үлгірген:
– Қорқаулар өңкей, қораны сырттан торыған,
Бәрібір көкте сендерден биік тұрмын мен! –
Осылай депті өлерде менің арысым,
Өнеге болар өлім бұл, рас, бала үшін.
Осыны бірақ айтқанда шалдар ауылда,
Өршиді қайта өшіп бір қалған намысым.