ШЫНШЫЛ ЕРТЕГІ ТУРАЛЫ
Көре алмай қызығын да жігіттіктің,
Мен мәңгі ертеңімнен үміт күттім.
Өмірді ойлайтындар бір-ақ күн деп,
Артыңда дымың қалмай құрып біттің.
Ал менің таусылған жоқ шын ертегім,
Әлі де келер күнге шын елтемін:
Шыншыл бір ертегідей біреу жазған,
Шынайы ертегімен күнелтемін.
Мен солай өзімді-өзім көрікті еткем,
Қыс өтті, тұр мінеки, келіп көктем.
Оралды омырауы биік құс боп,
Балапан енесіне еріп кеткен.
Көбейе түскен сайын мұң-мұқтажым,
Өсетін тас түбінде гүлге ұқсадым,
Сол гүлді аймалаған күнге ұқсадым,
Көңілге ала беріп не қылайын,
Өмірдің өткен небір сұмдықтарын.
Сен оны, жан жүрегім, көңілге алма,
Болады не сұмдықтар өмір барда.
Өткен күн көп шындықты тауып берді,
Келер күн кездестірер Тәңірді алда.
Бұл күнде дос пен жаран елеп жүрсің,
Қор қылмай қолтығымнан демеп жүрсің.
Бұл күнде қолдап жүр ғой көп періштем,
Келер күн Тәңірді де көрем мүмкін.
Көре алмай қызығын да жігіттіктің,
Мен мәңгі үмітімді мүжіп біттім.
Мұратқа жеттім ақыр жер түбінен,
Өйткені, жаманнан да үміт күттім.
Көре алмай қызығын да жас күнімнің,
Өмірде әлім бітіп, көп сүріндім.
Жотаға шығып алып енді отырмын,
Бөленіп қызылына кешкі күннің.
Әупірім, аман өттім не заманнан,
Топан су өтті талай орап алдан.
Әкеліп бір биікке тастағандай,
Басына Қазығұрттың кеме қалған.
Әлі бар шын ертегі елес күнім,
Әлі бар аралайтын белес, қырым.
Бұл күнде Есенқұлдың ел айтады,
(Белдерді орай соққан жел айтады),
«Баласы наубайшының» еместігін.
Келеді көргім талай өмірді алда,
О-о, менің көп періштем, Тәңір қолда!
Періште бізді неге сүйемесін,
Алдында ел-жұртыңның қадір барда.