17.09.2022
  278


Автор: Есенқұл ЖАҚЫПБЕК

САН ЖЫЛДАН СОҢ...

Жамалып бәрі маған жаманаттың,
Бүрсеңдеп көше бойлап келе жаттым.
Күз киген жаз киімін бейшараны,
Сонда сен құшағыңа паналаттың.
Сен сонда айтқызбай-ақ сездің бәрін,
Жанымды жансыздардың тоздырғанын.
Қарны ашқан, қадір қашқан қайыршыға,
Сонда сен құшағыңды создың жалын.
Ең соңғы жапырағым үзілерде,
Қарашы, құдай сені кез қылғанын.
Бұл күнде беделі өскен азаматпын,
Ол кезде жаным жүдеу, шала маспын.
Өзіңді сан жылдан соң келдім іздеп,
Қалғанда барлығы ескі жаманаттың.
Қамқорым қашан үйге келеді деп,
Түбінде мен отырмын қара ағаштың.
Үйіңе баяғыдай кірсем деймін,
Амандық-саулығыңды білсем деймін.
Өтті ғой баяғы бір жаман күнім,
Мен бірақ, сені ойласам бүрсеңдеймін.





Пікір жазу