МАХАББАТЫМ МЕНІҢ
Түсінесің бе?
Сені өзіме
Тым жақын баладым да...
Сіңіп кеттім
Шуақ боп жанарыңа.
Жүрегімді, әйтеуір, алдың жаулап
Кездесерміз, бәлкім, біз
Тағдыр айдап...
Білесің бе,
Ондай күн туады әлі,
Көңіл бұлтын
Ақ нөсер жуады әлі.
– Бұл жаныңа, әрине,
Тым батады-ақ
Жоқ, алайда, өмірде шын махаббат!
Осыншалық көкірегің қарс айырылып,
Қайтесің сол...
Өзіңді сарсаң қылып?! –
Дейді маған
Кей жандар ақыл беріп,
Ақ жарылсам,
Жаныма жақын көріп.
Бірақ, бар ол өмірде!
Тыңда!.. Тыңда!..
Жүрегімде ол менің!
Мұнда!.. Мұнда!..
Ол, міне,
Көз жасымда
Кермек татқан,
Ол, міне,
Жанарымда
Мұңға батқан...
Ол, әне – сыршыл бақта,
Ғашықтардың
Жүрегінің дүрсілін тыңдап жатқан.
Кәусар бұлақ,
Гүлзар бақ,
Балғын көктем,
Ғашық қылып
Есімді алған көптен.
Сұлу өлкем
Мәңгілік жасаратын,
Бәрі соның
Іңкәрім, махаббатым!
Сауыт болар
Қорғаным – олар менің,
Жоқ болса олар,
Мен де жоқ болар едім!