ҚАНДАЙ ЖАНСЫҢ?
Көңілім мынау
Ұйытқыған құйын, тегі,
Бір тыныштық жаныма бұйырса еді...
Ойлай-ойлай шаршадым
Миым қатып,
Қандай жансың?
Түсіну қиын сені...
Ақ-қараны айырар кез келді ме,
Сене алмаймын
Мен неге сөздеріңе?!
Шын бейнеңді көрсем деп,
Үңілемін
Жан-дүниеңнің айнасы – көздеріңе...
Ұстатпайды көздерің,
Тұман маған...
Сағымбысың алыстан құр арбаған?!
Сенім болмай
Күн кешу қиындығын,
Тірлігінде, сірә да, ұғар ма адам?!
Шын сезімді,
Рас, мен армандадым,
Қаламайды бұл жүрек алданғанын.
Содан болар,
Қараймын үркіп кейде,
Сөздеріңнің көрініп жалған бәрі...
Жаудыраған бейкүнә жанарыма
Қарай алсаң,
Түп-түзу қара мына!
Көңілді іреп
Қызғаныш, сайтан алғыр,
Арамызға жік салып барады ма?..
Бастан кешпей бұл жайды
Ұға алар кім?
Біздер үшін
Туғандай сыналар күн...
Сендегі бұл
Алапат құйын сезім,
Өткінші бір ақ жаңбыр шығар, бәлкім...
Ақылы құрғыр
Басым боп кетеді де,
Ере алмаймын сезімнің жетегіне.
Үміттер мен күдіктер тайталасқан
Өмір, шіркін, осылай өтеді ме?!
Бұрын-соңды күй кешіп кезікпеген,
Бір шешімнің керегін сезіп келем.
Не істерімді білмеймін,
Құдайым-ай,
Кетсем бе әлде
Біржола безіп сенен?!