НӘЗІК ӘН
Қан тамырдай тұла бойға таралған,
Ән-күйден ел сусындаған, нәр алған.
Үмітіңді жалғайтын ақ таңдарға,
Өнер күшін бағаламас жан бар ма,
Сезінгенге:
Ән – құдірет!
Ән – арман!
Домбыраңды күйге келтір, жарығым,
Домбырасыз
Жетімсірер жарым үн...
Бар жүрекке
Дауа болып тара да,
Бар жүректі
Шуақ болып арала,
Көңіліңнің түсіріп бір жарығын.
Есіме сап
Махаббаттың пәк түнін,
Дегендей ме:
«Қайда сол бір шат күнің?»
Сан үмітке жанарымды талдыра,
Өксіп барып
Талықсиды домбыра...
Қоңыр үні төгеді кеп тәтті мұң.
Ештеңені пайымдатпай
Дұрыс түк,
Жанарыма
Ауната ма күміс шық?!
Жаза ма, әлде,
Кеудемдегі жараны,
Әлдеқайда мені әкетіп барады,
Сиқырлы саз
Жүрегіме тым ыстық!..
Келесі сәт
Күн кірпігін ашқандай,
Кеудемдегі
Түн түріліп қашқандай,
Өзгеше әуен
Мұң-желегін ысырып,
Нәзік әнді жүрегіммен түсініп,
Отырмын мен
Уайым жоқ ешқандай!
Киелі өнер
Болғаннан соң тағдырың,
Солдырмадың
Сезім гүлін,
Жан гүлін.
Ойлайтыны
Жора-жолдас,
Ел қамы,
Қандай жақсы өзіңдей жан болғаны
Жүрегімен қабылдайтын барлығын!
Азаматсың
Ел сенімін көтерер,
Жақсылығың
Жақсылықпен өтелер,
Ән аңсаған,
Күй аңсаған жандарға
(Ән мен күйсіз бұл тірлікте мән бар ма?)
Шөл қандырар жаңбыр - ән боп жете гөр!
Дүние шалқып
Шат-шадыман жатсын кіл,
Жақсы үмітпен ұясына батсын Күн.
Елді – саған, ал, өзіңді, жарығым,
Жеткізсін деп
Жүрек үнін, жан үнін,
Киелі ән мен домбыраңа тапсырдым!