МЕЙІРІМ
Қаһарлы қыс
Бишігін үйіреді,
Қар боратып
Ақ ұлпа үйіледі...
Ауыр қардың
Жаншылып салмағынан,
Ағаштардың бұтағы иіледі.
Көтере алмай
Майысып қанаттары,
Ағаш біткен бүгіліп,
Таң атқалы...
Жәрдем сұрап тұрғандай,
Жабырқаулы
Өткен-кеткен жандарға қарап бәрі...
Қалайша енді,
Қол созбай қала аласың?
Әдемі ағаш
Әр берген қалаға шын...
Қорғау үшін
Осынау сұлулықты,
Қандай да бір ерлікке бара аласың.
Адамдарша жүрегі қан жылаған,
Ағашта да сезім бар қалғымаған.
Шырылдайды,
Жұлынын үзердей боп,
Өршелене соққанда қарлы боран.
Сақтандырып
Онсыз да аз ғұмырын,
Қорғануға,
Қарашы,
Қам қылуын?!
Иығына
Сүйеп қап иығымды,
Құлатпайын...
Берейін жан жылуын.
Табиғаттан алғандай
Жаңа сабақ,
Ынтымағы,
Бірлігі жараса қап,
Адамдар жүр көшеде,
Қалың қардан
Ағаштарды алуға
Арашалап.
Мейлі, солай
Бұтағын сілкілесін,
Қолдан келер көмегін іркімесін.
Жеңілденген ағаштар
Бойын тіктеп,
Бір-біріне
Қайырлы күн тілесін!
Аппақ әлем.
Ағарар пейілің де...
Пәк табиғат
Әртүрлі бейім үнге.
Сақтар еді-ау,
Осынау сұлулықты,
Тұнып тұрса дүние мейірімге...