15.09.2022
  217


Автор: Нұрбек Нұржанұлы

Ай қызы

Сол түні жұлдызды жасырып,
Қара түн, Ай қызды жылаттың.
Кірпігі жуынып сезімге,
Жанардан мөлт етті құлап мұң.
Күн сенен жарығын қызғанды,
Жаныңды түсінді бірақ, түн...
Ай жылап...
Жұлдыздар мұңайды,
Қасыңда отырды бірақ, кім?..
Көп нүкте...
Көп жұлдыз...
Түсінем,
Жауабын таппадың сұрақтың.
Жаныңда болмадым, білемін,
Түнгі леп самалмен жұбаттым.
Жыладың, бірақ та сезбедің,
Сол түні сен мені жылаттың...
Жерді біз ұмыттық Айдамыз,
Жаныңда болу ғой — көшкенім.
Бұлттарды бөлме ғып алыпсың,
Есігін таппадым, «Аш» дедім!..
Ай қызы, кел бермен, жылытам,
Кеудемде нұрым бар, өшпедім.
Атары–атпасы белгісіз,
Қайғысын шашады кешке Күн.
Көрерім, көрмесім белгісіз,
Жарығым, оралшы, кеш, дедім!
Бұлттарды қайық қып,
Ай жаққа жүздің де, «қош»-дедің!..
(Мен қалдым жерде...)





Пікір жазу