САҚТЫҚ
Білмейді деп сөкпейін жұртты мейлі,
Жанымдағы жолаушым түрткілейді.
«Ау, шырағым тақтайдай жолға шықтық,
Бас газыңды, тарт алға, жүйткі» дейді.
Барар ауыл шеткейде, алыс, білем,
Ой – шұқыры өлкенің таныс кілең.
Болса-дағы жол бермен ағаттыққа,
Жылдамдықты сақтаймын қалыпты мен.
Біраз жәйтқа куәміз тосын әлі,
Ұйқыңды ашып, құтыңды қашырады.
Міне, ұшырып бір сорлы өте шықты,
Біле алмадым қай жаққа асығады?
Батырлық деп ойлай ма тым ерекше,
«Жанын түю қажет пе шүберекке?»
Жүргізушім, жаныңда тәуәрігің,
Сақтық болсын серігің жүрер есте!
Шаршатады жол ұзақ, ойын емес,
Абайлағын жетсең де еліңе кеш.
Қазағымның шығарып салып тұрып,
Жолың болсын деуі де тегін емес.
Басы төмен, деді ме жөн сұрайды,
Ойға түсіп қарасам немқұрайды.
Жақындадық , қонағым қалғып отыр,
Әне, ауылдың оттары жарқырайды.