ҚЫЗҒАНЫШ
Баршамызға ортақ Күн де, ортақ Ай,
Сіз де ортақ екенсіз-ау, о, тоба-ай?!
Қызғанышым бұрқ-сарқ етіп ішімде,
Қайнап-қайнап таусыламын сорпадай.
Бірі – ауа, бірі – топырақ, бірі – су,
Қажет шығар бәріменен ұғысу.
Қайталауға жатпайтұғын өмір бұл –
Байқамауға бел байлау һәм тырысу.
Тырысармын, тырысудан кенде емен,
Қызғанышты жылап тұрып жерлегем.
«Есерлігім елігуге бастаса,
Есендігім - сен», - демесең сенделем.
Сенделемін өзімді өзім кінәлап,
(Жолың мұндай болар ма еді, сірә, бақ?!)
Толып тұрар болмағанмен бокалдар,
Жолықтырар бізді ертең жыр-алап.
Сонда біздер жарысамыз жыр оқып,
Өндірдей ғып өшкен күнді түлетіп.
Оқырмандар, отырғандар жыр тыңдап
Сонда бізге қол соғады ду етіп.
Сонда бізге қол соғады тоқтамай,
Екеумізден ынтықтықты жоқтамай.
Сонда ыстық ықыласқа ырза боп,
Шашу етіп шашамыз біз көпке арай.
Ортақ өлең – ортақ әлем, ортақ құт,
Ұсынады сыбаға етіп мол шаттық.
Біз данышпан болмасақ та, бәтірі-ай,
Қызғаныштан құтылатын жол таптық.