Күн күйіп тұр..
Күн күйіп тұр.
Басылмаған солығы –
Өңкей сылқым ыссы ауаға молығып –
Ақжарыққа жетіп келсек, ауылдың
Арулары жатыр екен шомылып!
Құлаққа кеп сиқыр судың шолпылы,
Асыр сап тұр Ақжарықтың толқыны.
Аққу біткен суға түсіп аспаннан
Ақыл-естен танып қалдық сол күні.
Аққу біткен үрпиісіп сол бетте,
Гәккулейді көлін көміп өрнекке.
...Қанатының жоқ екенін көрген соң,
Сүңгіп кеттік қолмен ұстап көрмекке.
Нұрға тұнған көл менен жер, ауа бар,--
Бір сәт туды жан-жүректі дауалар.
Көргендей боп алғаш Адам Атаны
«Аттан!» салды сонда қайран Һауалар!
Көмейінде көңілді арбар гәкку бар –
Шошып кетті сауысқаннан сақ қулар!
Тап болмаса талайыңа өзі кеп,
Жолата ма маңайына аққулар!
Санамызда күміс күлкі сақылдап,
Су шашамыз барамыз да жақындап:
Бір жанартау жанып бара жатқандай,
Ақжарықтың бетіменен --
Лапылдап!
Сол хикая елес болды – сенгісіз,
Қайран күнім – қайта айналып келгісіз!
...Қанаты жоқ аққу бар ма дүниеде –
Ұшып кетті!
Қайда кетті?
Белгісіз...