Тәте, менің түсімді жорыдың ба...
Тәте, менің түсімді жорыдың ба,
Жиі барам ескі жұрт қорымына.
Біздің үйді біреулер бұзып жатыр,
Алтын сарай салам деп орынына.
Мас баланың кесірлі кескін-өңі,
Тоқтатпады сол елден ешкім оны.
Әкем шығып қабірден айғай салған,
Әлгі есалаң дауысын естімеді!
Ескі жұртта қай қымбат асыл қалды?
Сенің көзің, менің – көз жасым қалды.
Қырықтағы қып-қызыл орамалың
Оттай болып көзіме басылған-ды.
Жасыны ойнап Ойрантау күркіреп тұр,
Ақжарықта ақ нөсер сіркіреп бір;
Ақсораңым абдырап, Алла білсе,
Ақсұңқардың көшкен бұл жұрты деп тұр.
Көрмедің-ау, Тәте, сол зіл алабын,
Туған үйдің дүнк етіп құлағанын,
Туған үйім дүңк етіп құлағанда
Туған жердің еңкілдеп жылағанын?
Жүрмін қазір кеудеме бір ағын кеп,
Жүре берсем енді күрт сынамын деп,
Ақжарыққа жетіп бір айғай салып,
Аспан астын күңірентіп жылағым кеп.
Ойран таудың басында – ойран дауыл,
Ойран дауыл көмеді ойларға бір…
Қайда Жарық Дүние?!
Бал ашайын…
Бұлт ішінен бұлдырап қараса Айың—
Темірқазық төбемнен ағып кетіп,
Бораныңда боп-боз боп адасайын.
Омбылайын жаяу сап қарға түрен,
Жаным сенен артық па – жарға кірем,
Жардың асты – апаны қасқырлардың,
Қаншығымен кезіктір, арланымен.
Қаншама жыл жылыстап арадағы,
Бір келуге жаман ұл жарамады.
Шыға келсем ақ қардың арасынан
Мені көріп таң қалсын Қар Адамы.
«Кел» дегенін қиядан естіп Көктің,
Көкжиектен астым да – көшіп кеттім.
Көз жасым ед туған жер,
Көз жасымды
Мына опасыз дүниені кешіп – төктім…
Ақ басынан ақ қарды ақтара кеп,
Бораныңа ора да, тапта да кет!
Көз жас қатып, аға алмай омырауыма,
Баурайыңда қалайын Аққала боп…