Ей, қойшы, ей, өмір...
Ей, қойшы, ей, өмір!
Сабырымды әбден сарықтың,
Қарманып жүріп қалжырап қаусап,
Қалыппын.
Өмір дегенің – өзегің кеуіп, лапылдап
Өртену екен
Жиһанды кезіп жаңа ұқтым.
Ей, қойшы ей, өмір!
Талықтым.
Күйдім.
Зарықтым…
Ей, қойшы, ей, өмір!
Тақпағыңды айтып, тақылдап,
Күлесің неге аярлықпенен сақылдап
Түтіндеп, бықсып жатпаймын,
Кел де, тез өрте,
Көзің алдында кетуім мүмкін, лапылдап,
Табытқа қарай,
Тамұққа қарай жақындап…
Тәубеге түскен табытқа мәйті енгелі,
Көргенсің талай көрсоқыр небір пендені.
Жеңімнен тартып, мені де босқа салмақсың,
Жеміт іздеген жер құрты деп пе ең сен мені?!
Ей, қойшы, ей, өмір!
Кісі деп сол бір пендені…
Мен сені көріп кџн сайын күйіп, бүлінгем,
О баста-ақ сенің опасыз нұсқаң білінген.
Сен, құдай болсаң, жан берші дінгек денеме,
Сен, құдай болсаң, бал берші заһђәр тіліңнен!
Ей, қойшы, ей, өмір!
Түріңнен сенің түңілгем…
Бала жігіттей қойныңа барып еніп ем, --
Сайқал екенсің!
Түсіндім әбден сені мен.
Опасыз қу деп ойлама бүкіл пендеңді,
Ойнас қатынша ойнама деймін менімен,
Ей, қойшы, ей,өмір!
Түсіндім әбден сені мен.