Ғұмырнама
(ЕВГЕНИЙ ЕВТУШЕНКОДАН)
Сан дәурен өтіп басымнан
мен асып кеттім
Есенин,
Пушкин,
Лермантовтардың жасынан.
Жеткізген мені осыған-тағдырым.
Қалай жасырам?
Алпыс төрт елде болдым мен, жиханкез болар келді сәт.
Қай ұлы ақын орыста ғаламды кезді мен құсап?
Жырларым цивилизацияны дүр сілкіндірді не түрлі:
Ақсүйектер де қол соқты-ақымақ бала секілді!
Елші де болдым құдірет!
Артылған емес төр менен:
Пушкиннің өзі бір рет шет елде болып көрмеген!
Сөйлестім президентпен де,сөйлестім премьерменен.
Ісімде болмай басқамен өзіңе еріп ұштым,жол,
Сөйлесер едім патшамен,жоқ екен Жердің үстінде ол!
Кольцовты мылтық көздесе...мерт болса содон хас арман,
Тағдырым менің-өзгеше-Табиғаттан тыс жасалған!
Олардың Соғыс зіл үнмен жалмаса жасыл ғұмырын,
Қырыққа жетіп бүгін мен қутаңдап жүрмің,құлыным...
Зәулім залдарда лапылдап,
сұлу да,асқақ шат ұл да жырыма менің арбалар,
осындай орыс ақынға тағдырдың өзі қалар!
Сырымды құйып құлаққа,
даусыма басты қой ырғап,
сыңандар мені,
бірақ та,мықтылығымды-мойындап!
Сеніңдер,осы-ерлігім,
бағы бұл мендей жыршының,
қырыққа келдім мен бүгін...
қиылып кетпей қыршыным!
Бодауы үшін,ал,мұның,не берем,
(шықпай қалды үнім)—
Пушкинен-дағы
тым ұзақ жасағаным үшін,тағдырым?!