03.09.2022
  79


Автор: Бауыржан Бабажанұлы

КЕРМЕК

Кеше ғана тірлікке масаң күй ем...
...Ата-ананың тілегін хош алды, Ием.
Бірін-бірі жетектеп,
Қайрылмастан,
Қыр басына жайғасты қос әулием.
...Таң ата кеп құласаң төсегіңе,
«Ай, ит неме...
Тұр кәне...
Кешегі не...».
...Айқай салар қара шал жатыр үнсіз,
Құтылмастай көрінген кешегіде.
Ұрсып жатар ұлына күн-түн демей,
Шалына көзбен қарап біртүрлі өгей:
«Шаршап жүрген баланың мазасын ап...»,
...Жатыр үнсіз шешем де күңкілдемей.
Көз алдымнан (ашылып тұнық ғалам),
Бәрі өтеді...
Ештеңе ұмытпағам!
...Аят оқып болсам да,
Кете алмастан,
Біраз уақыт мен де үнсіз тұрып қалам.
(Е-еһ,
Қай жыртығын көңілдің бүтіндеймін,
Бітелген мұржадағы түтіндеймін...).
...Сосын іштей егіліп, жылап алам,
Жылап тұрып тағы да: «Шүкір» деймін.
Е, шүкір Аллаға!





Пікір жазу