ЗАПЫРАН
Әмірхан Балқыбектің қазасына
Егіле берем, егіле берем,
Есімді бір сәт жия алмай.
Көзімнен жас боп төгіледі өлең,
Арнасын тауып құя алмай...
Білемін, ертең түрегелем ептеп,
Нән сойыл тиген жаным қан...
—Жылауық өлең кімге керек? — деп,
— Ұрсушы едің ғой, Әмірхан.
«Етегін жасқа толтыра қалатын,
Ақын ба ақын қыз-кеуде?
Керексе, кісі өлтіре алатын
Шайырлар керек біздерге!
Ұмытпайықшы, біз — тарпаң жұртпыз,
Жаратқан Алла ақын ғып,
Қара өлеңдегі «спартандықпыз»,
Біріміз жүзге татырлық.
Найзадан тапты мұрат бабамыз,
Бүктіріп тізе бар елді.
Батысқа біз де, түбі, аттанармыз,
Жаулауға жырмен әлемді!
Шыңдарға сүйреп биік, мықты арман,
Даңқы үшін Патша-Өлеңнің,
Хас ақын, әсте, қиындықтардан,
Қорықпауы керек!» — деген кім...
Жүрген бір жерің жиын, көкем-ай,
«Лайық ұл ең ғасырға!»
Өле салу да қиын ба екен-ай,
Өмір ғой — қиын, расында...
Өр ағыс едің, байқалмай тындың...
Күрмеліп тілім, уай, Алла-ай.
«Жақсы өліпсің...» — деп айта алмай тұрмын,
Атамыз хакім Абайдай...