ҚАМЫРЫҚ
Бір сәтте-ақ есі ауысып ғасыр әлгі…
Ер Есім хан Тұрсынның басын алды.
Әм құртты жер бетінен Қатағанды —
Бауырлас елді шапқан тасыр, әңгі.
Жарлық шашты.
Ешкіммен кеңеспеді,
Жерге тығып жіберер егескенін.
Хан ғой — ол!
Дұрыс шығар.
Бірақ Тұрсын…
Бірге туған бауыры емес пе еді?!
Тәңір қиын талқыға салыпты Ерді,
Тәшкенге жеткенінше налып келді…
Ел тағдыры түскенде таразыға,
«Ханда тамыр болмасын…» халық көрді.
Қуарған дұшпан түгіл, достың өңі,
Осындай іс болғанын… Ес біледі.
«Қазақтың қазақ қанын төкпеу керек!» —
Осылай дейді «Есімнің ескі жолы».
Естісе шошитұғын әнтек үнді,
Бұл қазақ содан бері қамкөңіл-ді.
…Тағы да қойға қорқау қасқыр шапты,
Тағы да бейбіт күнде қан төгілді.
Уай, дүние-ай, шын келбетің осындай ма?
(Қазақты шапқан алдым қосынды ойға).
…Қан кешіп, Тұрсын тағы тайраңдайды,
Япыр-ау, Есім қайда, Есім қайда?