ЕСКЕРТКIШ ЖУҒАН әЙЕЛ
«Қырқа бар Алматының шығысында...»
Жыры тұр тамсандырып тiл ұшында.
Қырқада –
Сол ақынның ескерткiшi,
Таулардың тұрпаты бар тұрысында.
Ақын тұр
Боз жусан мен селеу кешiп,
Басынан будақ-будақ өлең көшiп.
Жанына жыр дәптерiн салып алып,
Баратын жас ақындар сәлемдесiп.
Қыс өттi қалтыратып көк пен жердi,
Сүйретiп көк шылбырын көктем келдi.
Қуанды тас мүсiн де көрiп бүгiн
Көктемге аман-есен жеткендердi.
Өткерiп қар-лайсаң лақса күндi,
Жүзiне
Ескерткiштiң дақ шалынды.
Бiр әйел
Тас мүсiндi жуды келiп,
Аялай көпiршiтiп ақ сабынды.
Оранды ақша бұлтқа ақын бiр сәт,
Сүрттi әйел
Ақ жiбекпен басын қымтап.
Көрдi әлем ескерткiштiң жылағанын,
Көзiнен мөлт-мөлт етiп асыл бұршақ.
Арзымас асылың не,
Күмiсiң не?
Тiршiлiк көз жасының тұр iшiнде.
Мүсiндi сүйдi сонда мұңлық әйел,
Сүйе алмай қалды ма екен тiрiсiнде?