МЕНIҢ ФАМИЛИЯМ
«Оразбайдың ақын ұлы»
Деген атқа лепiрiп,
Астананың шақыруы
Тынышымды кетiрiп.
Ауылымнан жастау кетiп,
Жеттiм үлкен қалаға.
«Ұлы ақын Ұ. Есдәулетов!»
Деген арман санада.
Саяқ жүрiп, дала безер
Сал-серiлеу дағдыммен,
Сыра қуып, қала кезер
Студент боп алдым мен.
Кафелерде соғып кеуде
Күпiлдедiм, мақтандым.
Есенинше сөнiп кейде
Кетуге де шақ қалдым.
Бiр бөскен соң дес берем бе,
Желмiнез ем ұшқалақ –
Милиция Өскеменде
Ақыл айтты ұстап ап:
– Әкең болса – полковник,
Тәртiп бұздың, бұл қалай?
Көрсетпе ендi ерке қылық,
Фамилияңды былғамай...
Қонақүйге кештеу жетiп,
Кейiн естiп күлгенiм:
Мен бiлмейтiн Есдәулетов
Бастығы екен түрменiң.
Ердiм бiрде қарасын боп
Мұқағали жанына.
«Есдәулеттiң баласы» деп
Таныстырды ол жарына.
Құшақтады Лашын кеп:
– Бармысың, – деп, – бауырым?..
Жыласын кеп, сұрасын кеп:
– Аман ба, – деп, – ауылым?
Жауап таппай бұға бердiм,
Мiңгiр-мiңгiр шатылдым.
«Балдызы» боп шыға келдiм
Мұқағали ақынның.
– Мұқа, – дедiм былай шыға, –
Әлгi Есдәулет кiм едi?
– Алжастырды-ау құдай, сiрә... –
Мұқаң мырс-мырс күледi: –
– Ақын шалдың ұлы ма деп,
Шатасқам-ау, шырағым.
– Ол басқа ғой,
Шыны керек,
Менiң әкем – мұғалiм!
– Бiз бүлдiрдiк, ендi үндеме,
Жатыр қазан асылып.
Айта көрме сен бiрдеңе,
Қоя салғын жасырып.
Шындықты айтсаң –
екеуімiздi
Түк татырмай қумай ма?
Туыс қылған екен бiздi,
Туыстықты жумай ма?..
Балдыз болып соныменен,
Бал шарапты сiмiргем.
Мұқаңды ойлап тебiренем,
Сағынамын бүгiн мен.
«Алматыдан Мәскеу кетiп»,
Байсалды бiр күйге ендiм.
«Ақын Ұлықбек Есдәулетов»
Деген атқа үйрендiм.
Түрмешiнiң жалғызының
Түспесе де құны әлi,
Мұқағали балдызымын! –
Дей салғым кеп тұрады!..