31.08.2022
  72


Автор: Ербол Бейілхан

КӨҢІЛ – ТАЗЫ ҚУАДЫ ЖҮЙРІГІМЕН

Төбемнен қоймады Ай сырғанауын,
Бірде мен, ернін сүйдім туған айдың...
Сезімді ақша бұлтқа қонақтатып,
Дауысынан хат оқимын тырналардың.
Көгімнен, төңкеріліп күн төнеді,
Күн ұялды. Қара бұлт бүркеп еді.
Көлеңке таудың басын жетекке алып,
Қарашыққа қаптаған ұйқы енеді.
Барады көкті тіліп, қыран ұшып,
Қыс – жігіт, көктем қызбен тұр алысып.
Су жұқпас кейбір беттің жылтырын-ай,
Таяз өзен барады құрақ ұшып...
Тұнықтың бойламайсың, тереңіне,
Талдың басы жетпейді терегіңе!?
Жаралы діл мен рух шырылдайды,
Қаралы бодандықтың көгенін де...
Өмір – түлкі қашады құйрығымен,
Көңіл – тазы қуады жүйрігімен.
Өсек итке қаптырмай балағымнан,
Шауып өттім, қарамай тұйғыныммен





Пікір жазу