Көз алдымда Аспен мен Жер арасы...
Көз алдымда Аспен мен Жер арасы,
Арасында туған жердiң даласы.
Ауасын бiр жұтайыншы толғана
Жүрегiмнiң жеңiлдесiн наласы.
Туған жерiм ұмытпап па ақынын
деп сұрасам көбелектен ақырын,
Не дер екен қанаты гүл перiштем,
Не дер екен, жетер емес ақылым.
Ненi айтуда шегiрткенiң шырылы,
Ненi айтса да, ненi айтса да ол жыр ұлы!
Туған жерiм ұмытпаса болғаны,
Ұлын мынау түкке де жоқ жұғымы.
Қайта келдiм жылдар салып араға,
Жылдарды артып жүйкем менен санама.
Далам исi сенiң исiң екен ғой,
Балаң соны жаңа сездi, жан ана.
О, туған жер, көңiлiмнiң кеңдiгi ең,
Мен де өзiңде тамыр жайған өндiр ем.
Өзенiңнiң ағысымен сырласып,
Ағашыңмен дос боламын ендi мен.
Желiңменен жұп құраған жыр едiм,
Ол да бiр күн үзiлерiн бiлемiн.
Гүлдерiңе қуат беру үшiн де,
Түбiнде кеп топырағыңа сiңемiн.
Сонда ұғар ма келер ұрпақ, мекенiм,
Арасында емен, терек, жөкенiң,
Бұтақтары көкке қарай жайылған,
Бiр дiңiңнiң менiң қолым екенiн