ШIЛДЕ
Толқытып жастардың күлкiсi,
ҚазМҰУ-ым, қастерлi қалашық.
Көгiңде қалықтап жыр құсы,
Тұрсың ба жазыңмен жарасып.
Оңтүстiк оғыздар елiнен,
Сонау жыл жол түсiп бағыңа.
Мен саған шiлдеде келiп ем,
Шiлдеде кеткенмiн тағы да.
Бәрi де жеңiл ме өткеннiң?!
Шулатып Жетiсу аймағын.
Мен сонда-ақ сезiнiп кеткенмiн,
Жерде де қол жетпес ай барын.
Тағы да оянып жатыр ма,
Сол сезiм кеудемде шым-шымдап.
Онда аңғал, ендi естi батырға,
Бiр ару күледi сыңқылдап.
Күл, қалқам, күлкiңмен жебегiн,
Жаралы ақынның жүрегiн.
Тiлiн де таба алар жебенiң,
Мен саған Жiбек деп сенемiн.
Несi бар тiл мен жақ жаңылса,
Үлгi алып өрiмдей өреден.
Елiмнен Төлеген табылса,
Мен мұнда Шеге боп келер де ем.
Ал қазiр жалғызбын, тағы да,
Жанымда жабырқау мұңым бар.
Сендер сәл сабырды сақтаңдар,
Сендер сәл дамылдай тұрыңдар.
Тағдыры ұштасқан аңызбен,
Түгендеп не жайсаң жүздерiн,
Өтейiн орталық дәлiзбен,
Еске алып өткен күн iздерiн.
... Япыр-ау, мына есiк таныс қой,
Таныс қой, көзiме тым ыстық.
Таныс қой және де алыс қой,
Не деген ұзақ бұл тыныштық?
Ашсам ба, жол әлде ашпасам,
Ашпасам арманда қалам ба.
Не айтам онда анау балаға,
Не айтам қалаға, далаға?
Өрiң не, қарсы сап ағынға,
Жанымды шөлге де сүйреген.
Сонау бiр бозбала шағымда,
Осында бiр қызды сүйген ем.
Сүйген ем... әлi де сүйемiн,
Не опа сүйгендi жасырып.
Сол кезден жаныма түйгенiм,
Сүюдiң соңы өрт, басы үмiт...
Япыр-ай, бұл қандай сиқыры,
Ашылған есiктiң өзi ме?
Бiр тәттi түс көрген ұйқылы,
Сенбесем, сенсем бе көзiме.
Тағы да сол ару жымиып,
Қозғалсам, кеудеме құлардай.
Қарсымда нұр болып құйылып,
Көркiмен көзiмдi тұр арбай.
Шынымен тартылып барам ба,
Тылсымдай демiне тым ыстық.
Не деген баянды бақыт бұл,
Не деген ғажап бұл тыныштық!
Көз салып осынау кейпiме,
Әлi де мың тұрып, мын құлар.
«Апайдың танысы-ау» дейдi де,
Күледi студент құрбылар...
Аманда пәк сезiм жұлдызы,
Таусылмас махаббат дастаны.
Елiмнiң бiлiмпаз ұл-қызы,
ҚазМҰУ-дың қиялшыл жастары.
Сол жанды көре алар күнiге
Сендердей бақытты ұрпаққа,
Мың бояу түр қосып үнiме,
Арман не, оқысам жыр жатқа.