КЕШЕГI КҮННIҢ ОҚИҒАСЫ
Өткен күндер оралмайды қайтадан,
Бар болғаны сағынғаннан айтам ән...
Күнi бойы көз сүзсем де бақылап,
Көгермедi кеше үсiген жапырақ.
Көгермедi, кешегi күн бесiнде
Оның соңғы дем алғаны есiмде.
Қай қауымнан, дiнi қандай, сұрама,
Жаназасын жел шығарды ғұлама.
Соқыр ажал ылғи-дағы өстедi,
Кеуiп қалған кәрi бұтақ «Хош-ш-ш» дедi.
Тамыз-ғұмыр түстi сөйтiп табанға,
Ендi жәннат мекен болар оған да?
Жазғы қардай қиын боп тұр сауалым,
Сауалымның қайдан табам жауабын.
Дiлi көктем, туа дегдар болмысы,
Сыпайыма серiк болар хор қызы?
Өз ойыма өзiм сенгiм келедi,
Өйткенi оның мiнсiзтiн-дi өлеңi.
Шабыты да, керек болса ерегес,
Мұхамедтiң шабытынан кем емес.
Бауырымның ауа өндiрiп, нұр емген
Перiште жан екендiгiн бiлем мен.
Көк өскiн боп у жұтқаны болмаса,
Қызық көрiп жарытқан жоқ ол аса.
Санаң жетсе, түйсiнiп ал атырап,
Перiштенiң бiр бейнесi – жапырақ!
Жаны адалдың сөзiн айтып ел-жерге,
Ендi арбасын сүйреп кеттi ол да өрге...
Өткен өттi, оралмайды ол қайтадан,
Бар болғаны сағынғаннан айтам ән.