БАЛБАЛ ҚАЛА ҚОНАҒЫ
Аптап.
Ыстық
Ақыл-естен тандырған,
Дұрыс болар кең далада қаңғырған.
Қонатұғын жер жоқ деме,
Қыр асты
Балбал қала қарсы алады алдыңнан.
Бәрi осында,
Қас батыр да, қаған да,
Бәрi осында,
Арғы атаң да, анаң да.
Айтшы досым,
Өзiңдi емес,
Өзiңнiң өзегiңдi көре бiлсең жаман ба?
О дүниеден тiлегiңдi ап шығар
Мұнда да ел
Игiсi бар, жақсы бар
Құтты қонақ болғаным де, бауырым,
Шора биiн билеп берсе бақсылар.
Өзiңдiкi емес сынды өз есiң,
Ендi iшпеуге шараң жоғын сезесiң.
Балбал тастар – бiр кездегi бабалар
Берiк бол деп көтергенде көзесiн.
Шын таң қалсаң жан бiтедi тасқа да,
Думан мұнда, мойын бұрма басқаға.
Аяулыңыз,
Бояулы қыз,
Бәрi қап
Балбал қызға көзiң түссе, масқара!
Қала жақта жанжал болса жан-жағың,
Балбал жiгiт сыйлар саған қанжарын.
Шiлде айында,
Күн өткен шақ шекеден,
Шын достықтың сезiнесiң салмағын.
Ер мұратын қолдағандай дауыс көп.
Тостағанда түк қалдырмай тауыс тек.
Бала болып аттанасың далаға...
Дана болып ораласың қалаға...
Сосын сенi ойлайды жұрт ауыш деп.
Қала өмiрi.
Ит тiршiлiк тағы да.
Асау мезгiл маза бермей қаныңа
Шөлдегенде...
Тостағанын ұсынған
Балбал тастар оралады жадыңа.