ӨМIР
Жаңа өлең және бұл өзi сондай көне өлең,
Болмаса да тегi ақсүйек пенен төреден.
Даланың ұлы қаланы жаулап алуға,
Аттанып едi «Жаушықұм» атты төбеден.
Аттанып едi,
Бапталып едi арманы,
Шаттанып едi, көңiлде тағат қалмады.
Үкiлi үмiт бердi ел сөйле деп сөзiн даланың,
Батасын бердi өңiрдiң өзек шалдары.
Серт қылып түйiп таң атар шақтың шапағын,
Шығарсам деп қалай далам мен бабам атағын,
Көшпелiлерден қалаға келдi бiр ақын,
Жердегiлерден жұлдызы биiк тұратын.
Анасы қалды шыққын деп балам асқарға
Даласы қалды қосатын бұны дастанға,
Ұғатын едi көкөзек жаңа қылтиған,
Ұғатын едi сол ұлды құм да, тастар да.
Қиялдап кетсе түнгi Айды жар қып ойнайтын,
Адамның парқын ағаштан биiк қоймайтын.
Сол ұлан мынау ғаламды күллi жаратқан,
Тәңiрiнiң өзi ұлы ақын ғой деп ойлайтын.
Ойлайтын едi,
Тоймайтын едi қиялы.
Қиыр жоқ оған,
Қиялға бәрi сияды.
Үйкүшiк емес, көкқұмар қыран болам деп,
Тастап та шықты ол бiр күнi сөйтiп ұяны.
Қалаға келдi,
Адасты ол қанша көшеде.
Думанға кiрдi, азапқа түстi нешеме,
Жайылып жүрдi даланың еркiн желi боп,
Қайыры болмай даласы тұрмақ шешеге.
Адасып жүрдi, адасқан ұлға кешiрiм,
Шақырды дала сол ұлды атап есiмiн.
Өйткенi дала баласы түгiл байы өлген,
Ана деп тегi жылатқан емес жесiрiн.
... Бүгiнгi iсi ертеңге болар өнеге
Жатпайды сол ұл жаңаға және көнеге,
Өр Едiл менен Мүдеге әке болады ол
Болады және Қаһан Шыңғысқа немере...
Жауламақ жырға қыры жоқ қырдың қаласын,
Сол ұлан бүгiн жаспенен жуып жарасын
Жанарын көкке қадайды жиi, себебi ол
Жалғамақ ендi Дала мен Жұлдыз арасын.